Eşinin ölümünden sonra, köydeki evinde tek başına yaşamak zorunda kalan bir hamile kadın vardı.

Hamile olan kadının bir çocuğu doğdu. Eve, neşe ve mutluluk veren bu küçük yavrucağı gelincik de çok sevmiş, artık, ailesi olarak gördüğü bu anne ile yavrucağa gönülden bağlanmıştı. Kadın, tek başına tüm zorluklarla mücadele etmek ve kuşlara bakmak zorunda olduğunu biliyordu. Tüm bu şartlarla beraber günler günleri kovalayıp geçti. Eve yiyebilmek için çalışmak zorunda olan kadın, bir gün yavrusunu gelincikle evde yalnız bırakmak çalışmak üzere tarlaya gitti. Kadın yorgunluğunun bir gününün akabinde akşam akşamı dönmüştü. Çok sevdiği gelinciğini ağzı kanamış bir halde yerde yatıyordu. O an ne görmeyini şaşırmış bir haldeydi. Aklı geçmişte gitmişçesine, yerde yatan gelinciğin boynuna sarıldığı gibi oracıkta hayvanın soluğunu kesti. Tam o esnada, göğsünden bir ağlama sesi gelince, anne, doğruca duraksıyordu ve heyecan içinde kalacaktı…
Odada beşiği ve beşiğin içinde gülücükler dağıtan bakışı ve bir de varış yanında kımıldamaz halde, param parça olmuş vaziyetteki yılanı gördü…

Einstein’in söylediği varsayılan bir söz vardır: “İnsanlardaki önyargıları parçalamak, benim atomu parçalamamdan çok daha zor…”
İşte ön yargılı olmak böyle bir özetler. Anlamadan dinlemeden, durup bi araştırmadan duygu duygularla hareket etmeye insana asla bir fayda sağlamaz. Üstelik geri alınamayacak da hatalar yaptırılabilir. Bundan sonra hikayemiz hepimize bir ibret olur da, ön yargılı davranacağız inşallah